مفهوم بیماری و درمان در علم پزشکی ارتباط بسیار محکمی با بررسی و تفسیر داده دارد. با توجه به نوشته ها و راهنما های بدست آمده از عصر يونان قديم در خصوص تفسیر و تشريح بیماری ها و يا تحقیقات مدرن دانشمندان امروزی، واضح است که جمع آوری داده ها و تفسیر مفاهیم آنها يکی از اجزای اصلی روند مراقبت درمانی است. علت اهمیت زياد داده های پزشکی اينست که آنها برای تصمیم گیری مراقبت درمانی نقش اساسی دارند. در واقع میتوان گفت تمامی فعالیتهای مراقبت درمانی به نحوی درگیر جمع آوری، تحلیل و استفاده از داده ها هستند. پزشکان برای تصمیم گیری درست و مطمئن نیازمند داده هستند، داده هائی که به نحو مطلوب ذخیره شده و در زمان مناسب ، مکان مناسب و به شکل و ساختار درست قابل بازيابی باشند. ولی شیوه های سنتی ذخیره مدارک پزشکی اين نیازها را به خوبی پوشش نمی داد و همواره نقص ها و نا کارآمدی های روش های سنتی (حجم بسیار زياد داده های متنی، فضای قابل ملاحظه اشغال شده توسط آنها، بازيابی کند و توام با اشتباه داده ها) علیرغم بهبودهای زيادی که در طی زمان داشته است، مانع از تصمیم گیری های دقیق درمانی و توسعه سريع علم بود.
پس از پیدايش پرونده های سلامت الکترونیک بیماران، موسسات سلامت اطلاعات بیماران را به شکل الکترونیکی ذخیره و بازيابی می کردند ولی اين اطلاعات قابلیت انتقال و به اشتراک گذاری برای افراد و موسسات ديگر را نداشت. با توجه به اينکه پیشرفت مداوم علم پزشکی و افزايش حجم و پیچیدگی آن موجب بوجود آمدن شاخه ها و تخصص های مختلفی از علم پزشکی گرديده است، لذا ضرورت تبادل اطلاعات مابین ارائه دهندگان خدمات درمانی بیش از پیش مطرح می شود. اطلاعات درمانی معمولاً مابین سیستم های اطلاعاتی مختلف توزيع شده اند که يا از نظر مفهومی و يا ساختار با هم سازگار نیستند. ارتباط بین سیستم های اطلاعات سلامت در حال حاضر يکی از چالش های اصلی برای افزايش کیفیت اقدامات درمانی و سلامت بیمار است. لذا برای داشتن بهداشت همگانی موثری که از منابع اطلاعاتی برای بهبود سلامت جامعه استفاده می کند ، و برای تبادل داده های سلامت، نیاز مبرمی به استانداردهای داده های سلامت وجود دارد.
انتقال داده های سلامت مستلزم وجود ساختار يکسان و استانداردی است که شرايط انتقال داده ها و مفاهیم را به نحوی مهیا سازد که اطلاعات بدون هیچ کم وکاست و يا سوء تعبیر و تفسیر و با رعايت محرمانگی به مقصد انتقال يابد. هدف از استانداردهای مراقبت سلامت ارتقاء سطح گردآوری و تبادل اطلاعات بالینی مابین سیستم ها، کاربران و سازمان های مختلف می باشد. امروزه استانداردهائی نظیر HL7و CENکه در حوزه بهداشت و درمان فعالیت بسیار گسترده ای دارند، چنین بستر تبادل داده ای را محیا می کنند و با توجه به مطالعات گسترده ای که در زمینه دامنه های مختلف حوزه سلامت انجام می دهند، راهکار های بسیار مناسبی برای برقراری هم کنش پذيری ارائه کرده اند.
هم کنش پذيری مفهومیِ سیستم های سلامت الکترونیک، قابلیت مهمی است که به متخصصین حوزه سلامت اين امکان را می دهد تا بتوانند اطلاعات پرونده سلامت الکترونیک بیمار را مستقل از اينکه کدام موسسه چه اطلاعات درمانی را برای بیمار تولید کرده است، مديريت کرده و آنها را به شکل يکپارچه بررسی کنند. هم کنش پذيری يک ويژگی کلیدی برای سیستم های سازمانی است که البته امکان دستیابی به اين ويژگی به علت تعدد اجزای سیستم ها و ناهمگونی مفاهیم، مشکل به نظر می رسد.اهمیت هم کنش پذيری سیستم های سلامت الکترونیک با افزايش تعداد متخصصان سلامتی که از کامپیوتر و وسايل الکترونیکی برای افزايش کیفیت خدمات استفاده می کنند، روز به روز بیشتر می شود. پیشرفتهای علم پزشکی و تجهیزات و شیوه های جديد درمان نقش بزرگی در رفع مشکلات جسمی و ذهنی انسانها دارد، اما تبادل اين تکنیک ها و تجارب مابین متخصصین مدتها طول می کشد. چالش جديدی که امروزه در حوزه بهداشت و درمان بوجود آمده است، ايجاد محیطی است تا تبادل اطلاعات مابین متخصصین سلامت به سادگی و با سرعت و قابلیت اعتماد بالا صورت گیرد. دسترسی به اين مقصود از طريق ايجاد ارتباط و افزايش هم کنش پذيری مابین سیستم ها مقدور به نظر می رسد.
علاوه بر اين، رشد سريع تکنولوژی و پذيرش آن در حوزه های سلامت و درمان موجب شده است تا به مرور زمان مجموعه ای از سیستم هايی که هم کنش پذير نیستند، در سازمانهای ارائه دهنده خدمات درمانی مورد استفاده قرار گیرند، لذا جمع آوری و يکپارچه سازی داده های برگرفته از اين سیستم های ناهمگون برای انجام يک عمل خاص، به اجبار بر عهده کاربران می باشد. استفاده از معماری سرويس گرا می تواند پیشرفت چشمگیری در بهبود دريافت اطلاعات و به اشتراک گذاری آنها ايجاد کند.اين معماری مکانیزمی ارائه می کند که به سازمان ها اجازه می دهد تا ارتباط بین سیستم هائی را که به زبان های مختلف و معماری های مختلف نوشته شده اند، از طريق اين سرويس ها تسهیل نمايند.امروزه نیاز به همکاری با ساير سازمانهای ارائه دهنده خدمات درمانی برای ارائه خدمات بهتر ضروری است. معماری سرويس گرا نوعی شیوه طراحی سیستم را پیشنهاد می کند که امکان استفاده مجدد و به اشتراک گذاری منابع سیستمی مراکز درمانی را مقدور می سازد. در اين معماری نیازی به مهندسی مجدد1سیستم های فعلی نیست و میتوان پردازش های فعلی سیستم را با توانائی های جديد يکپارچه کرده و به شکل سرويس مورد استفاده قرار داد.
معماری سرويس گرا الگويی است برای شکل دهی و استفاده از قابلیت های توزيع شده که مالکیت آنها ممکن است در اختیار افراد مختلفی باشد. ايده اولیه معماری سرويس گرا اين است که سیستم ها با استفاده از سرويس های نرم افزاری با اتصال سست ، طراحی و پیاده سازی شوند، به گونه ای که بدون آگاهی از نحوه پیاده سازی آن سرويس ها، بتوان از طريق واسط هائی به آنها دسترسی پیدا کرده و استفاده کرد. وب سرويس ها شکل بسیار رايجی از معماری سرويس گرا هستند. اين معماری با فائق آمدن به برخی از محدوديت ها برای برقراری هم کنش پذيری ، سیستم های نرم افزاری امروزی را قادر می سازد تا با استفاده از ساختار نافذ اينترنت به شکل يکپارچه درآيند و به سیستم های ماترک اين امکان را می دهد که با استفاده از اين سرويس ها بتوانند بارها و بارها مورد استفاده قرار گیرند.